اثربخشی آموزش شیوه ی بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک (مطابق با الگوی لندرث) به مادران بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان آنان و افزایش پذیرش والدینی

چکیده: هنگامی که کودکی درون خانواده ای دچار مشکل می شود،مشکل حاضر هم برآمده از او نیست و هم در او محصور نمی ماند تأثیر اعضای خانواده بر یکدیگر، امری غیر قابل تردید است. روانشناسان برای رفع مشکلات کودکان،راه هایی را در طول سالیان متعدد طراحی کرده اند. برخی از این روش ها بر خود کودک،برخی بر والدین و برخی بر محیط آموزشی متمرکز بوده است. بارزترین شیوه های تغییر رفتار کودکان به بازی درمانی باز می گشته است. این روش در گذشته بیشتر بر تعامل درمانگر با کودک متمرکز بوده است؛ در حالیکه برخی الگوها به آموزش این شیوه به والدین و تکیه به آنها به عنوان واسطی برای ترمیم رفتارهای کودکان در دو جهت افزایش پذیرش والدینی و کاهش مشکلات رفتاری کودکان نزدیک شده اند. یکی از این روشها الگوی بازی درمانی مبتنی بر رابطه ی والد- کودک(cprt) است.بر این اساس مسئله تحقیق حاضر این است که آیا آموزش مهارتهای بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد – کودک به مادران موجب کاهش مشکلات رفتاری کودکان آنان و افزایش پذیرش والدینی می شود؟ بدین خاطر و به منظور بررسی این امر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر از مادران خانه اسباب بازی سرای محله دهقان (که در مهرماه 1391کودکان 3 تا 10 ساله ی آنها به صورت تفریحی به خانه اسباب بازی می آمدند) انتخاب شدند و پس از انجام پیش آزمون به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند.ابزار این پژوهش پرسشنامه مشکلات رفتاری (fpc) و پرسشنامه پذیرش والدینی پورتر(ppac) است . محتوای جلسات، بسته ی آموزشی بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد - کودک (مطابق با الگوی لندرث )است، که در ده جلسه دو ساعته برای گروه آزمایش اجرا شده است. داده های بدست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج آماری نشان می دهد که آموزش شیوه ی بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد -کودک (مطابق با الگوی لندرث) بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان و افزایش پذیرش والدینی موثر بوده است.سطح معناداری در این پژوهش 01/0می باشد